Standaarden

Ik open mijn facebook, wetende dat Sofilantjes een nieuw patroon heeft uitgebracht.
Nee ditmaal heb ik niet mee gedaan met testen. Ten eerste twijfelde ik te veel over de jurk zelf en ten tweede meende ik dat ik rond het einde van het testen wat minder tijd zou hebben en ik wil me wel in kunnen zetten voor een test. Zelfs ik leer om soms even een pas op de plaats te gaan doen en even tijd voor mezelf in te plannen. Helemaal nu we nog steeds in een intelligente lockdown zitten met het Coronavirus. Gelukkig begint school weer bijna, zodat mijn oudste draak weer wat energie kwijt kan raken en weer een structuur krijgt in zijn week. En ik even wat meer rust krijg, want de hele dag alleen maar “mama” horen is energie vretend na 7 weken.

En dan lees ik weer op facebook met de release: “ik val in grote maten, kan iemand mij foto’s tonen?” “Ik heb maat 46 bij de heupen: valt hij dan wel mooi?” “Ik ben dik, gaat hij dan wel passen?” “Ik heb een buikje, valt die dan niet op?” “Oh weer een jurk alleen voor smalle dames in maatje 34.” “Ik met mijn maat 50 ga er nooit in passen!”

En weet je? Op de nederlandse facebook groepen is dit eigenlijk de enige plek waar ik dat lees. Op geen enkele internationale groep lees ik dat plussize vrouwen zich afvragen of ze wel in een model kunnen lopen. Natuurlijk lees ik daar vragen hoe je het beste een patroon kan aanpassen naar meerdere maten (ook ik heb dat her en der wel eens gevraagd), of hoe iets aangepast kan worden zodat een buikje wat minder opvalt… Maar eigenlijk nooit lees ik de vraag of iemand wel goed genoeg is om iets te dragen. Nooit lees ik daar opmerkingen dat iemand beter een ander model kan nemen. Of dat je het beter alleen in huis zou kunnen gaan dragen. Nee, ik lees vooral de positieve dingen over de kleren. Mensen respecteren elkaar veel meer.

Waarom kunnen wij dat dan niet doen? Waarom geven wij vrouwen het gevoel dat hun lichaam niet goed genoeg is? Dat hun maten niet goed zijn. Dat ze zich bijna moeten verdedigen waarom ze voor een bepaald patroon hebben gekozen. Waarom kraken wij andere vrouwen zo vaak af? Geven opmerkingen dat je iets moet aanpassen of dat je beter een ander patroon had kunnen kiezen. Dat je het alleen binnenshuis zou moeten dragen waar niemand het kan zien…

Respectloos

Ik vind het gewoon respectloos.

Waarom kunnen wij vrouwen niet vertellen dat ze mooi zijn? Dat ze stralen in hun zelfgemaakte kleren. Dat ze trots mogen zijn op hun creaties. Dat ze trots mogen zijn over hun lichaam!
Jij weet niet wat iemand heeft meegemaakt. Iemand die in maatje 32 valt kan zeer ongelukkig zijn, want die wil misschien heel graag wat aankomen, maar het lukt niet. Een vrouw in maatje 54 is misschien wel door medicijn gebruik zo aangekomen. Die ene vrouw die je afkraakt is misschien wel een dierbaar iemand verloren en probeert nu overeind te blijven staan. Misschien probeert iemand wel af te vallen maar lukt dat niet echt.
Je kan aan de buitenkant niet zien welke maat iemand draagt, wat hun verleden is geweest of redenen waarom iemand zo is.
Misschien is die vrouw in maatje 54 wel net 30kilo kwijt geraakt en super tevreden met hoe ze is er nu bijloopt en dat verteld iemand haar gewoon even dat haar lichaam niet goed genoeg is. Dat ze zich niet mag tonen.

Maar wat is goed genoeg? Wanneer is een lichaam goed genoeg?
Maatje 34? Maatje 42? Alles in 1 maat hebben? Geen bosten, buik en billen? Beetje borst, geen buik, wel billen? Een mooie borstpartij, beetje buik, geen billen? Alles recht als een plank of toch wel rondingen hebben… Elke vrouw heeft een andere vorm, dan kan je toch niet zeggen dat haar lichaam niet goed is. Maar wat is goed?

De modellen van modebladen? Deze zijn geperfectioneerd met photoshop om alles maar perfect te krijgen. Perfectie in iets… 1000vrouwen in 1 lichaam gestopt wat in de media gaat circuleren. Een zeer onrealistisch beeld over een vrouw.

De gemiddelde nederlandse vrouw heeft confectie(!) maat 42, maar zelfs een 42 is in de ene winkel niet dezelfde grootte als in de andere winkel.
Waarom zou je als je zelf je kleren maakt je blindstaren op cijfers van de maat die je zou moeten maken volgens een mode-ideaal? Zou die maat eigenlijk niet gewoon “ik” moeten zijn? En met die maat “ik” zou het model wat bij je past niet gewoon “ik ben er blij mee” moeten zijn? Wat een ander er ook van vind?
En wist je dat de confectiematen niet alleen van elkaar verschillen, maar dat dit om de zoveel jaar ook veranderd? En als je iemand ziet, kan jij dan vertellen in elke maat iemand zit?
Besef dat jij het waard bent. Altijd en overal ben jij het waard om te dragen wat jij mooi vindt.

En tegen al die vrouwen die ongevraagd advies geven, die zeggen dat een model niet staat… waarom? Doe je dat op straat ook? Ga je daar ook tegen vreemden zeggen dat jij niet mooi vind wat iemand draagt? Zeg jij op straat ook dat je vind dat ze zich anders moeten kleden? Dat ze andere mode moeten volgen? Dat ze zich in jutezakken moeten stoppen? Zich verbergen in wijde gewaden? Dat ze te dik zijn en moeten afvallen of dat ze juist aan moeten komen?
Of kijk je alleen en loop je door… Want zal ik je een geheim vertellen? Ook op social media kan jij gewoon door scrollen zonder stylingsadvies te geven wat JOU mening is. Ik zie ook zo vaak iets waarvan ik denk “Oh mijn god”, maar als iemand straalt op een foto ben ik blij dat die persoon zich er goed in voelt. En daar gaat het uiteindelijk toch om? Dat de persoon in kwestie zich goed voelt in wat ze hebben gemaakt. Daar zijn ze trots op.

Wees lief voor elkaar.
Bedenk dat jou houding straks jou kinderen leert wat normaal is. En wanneer jij zegt dat alleen een gephotoshopt model goed genoeg voor de wereld is, creëer je dan niet psychische problemen over nooit goed genoeg zijn voor de wereld? Leer liever dat iedereen er mag zijn, groot en klein, dik en dun, appel, peer, rechthoek, zandloper, driehoek… Dat respect, eigenwaarde en zelfvertrouwen belangrijker zijn om te dragen dan kleding.
Respect voor elkaars keuzes.

Delen mag, graag zelfs.
Misschien gaat men eens wat leren.